Gombitelli is een van de acht dorpen die samen het district Seimigia vormen, het heuvelachtige deel van de gemeente Camaiore, in de provincie Lucca. Het ligt op een bergkam van de Monte Calvario (500 m. boven de zeespiegel, hemelsbreed 12 km.), een van de laatste oostelijke bergkammen van de Apuaanse Alpen. Vanuit Gombitelli komt u door Lucese, vanwaar de paden beginnen die de bergen in leiden naar Emilia. Het fort van Gombitelli, dat in 1242 door de Commune van Lucca werd verwoest, is een van de oudste in Versilia. Het duidelijk strategische belang van de plaats blijkt ook uit het buitengewone uitzicht dat men vanaf Gombitelli heeft over de kust en de Emiliaanse Apennijnen. Aan het eind van de 19e eeuw woonden er bijna duizend mensen in Gombitelli en was het dorp een commune. Sporen van deze bloeiperiode zijn terug te vinden in de omvang van het dorp, in de statige architectuur van sommige gebouwen en in de interne witte stenen weg. Het dorp telt momenteel minder dan 100 inwoners.
Gombitelli is een bijzonder dorp, niet alleen vanwege zijn ongerepte schoonheid en zonnige sereniteit. Tot in de jaren dertig spraken de inwoners van Gombitelli een plaatselijk idioom, "forestére", zoals men in een interview in de jaren zestig hoort zeggen, dat voor de inwoners van de naburige dorpen onbegrijpelijk was. Gombitelli wordt nog steeds uitgeroepen tot een taalkundig eiland waarvan het dialect woorden bevat uit Lombardije, Gallië, Emilia en Piëmont.
De geschiedenis vertelt ons dat de bevolking van de stad rond 1450 ernstig terugliep als gevolg van de pestgolven in de 14e eeuw. Paolo Guinigi, Heer van Lucca, moedigde immigratie naar de regio aan om het te helpen herbevolken. Zo werd Gombitelli de bestemming van een groep Lombardische wapenknechten die, verdreven uit Florence, hun toevlucht zochten in Lucca.
De andere bijzonderheid van het dorp is de beroemde ijzerbewerking die generaties van Gombitellianen in leven heeft gehouden. In de zestiende eeuw besloten enkele Duitse smeden, in navolging van keizer Karel V, te stoppen in het land op de heuvels van Camaiore waar zij begonnen met het bewerken van ijzer en het vervaardigen van de typische spijkers gombitellesi, de "gavorchi". De nagels van Gombitelli, met vierkante doorsnede en niet goed afgewerkt, zijn in heel Italië bekend omdat zij tijdens de Eerste Wereldoorlog werden gebruikt voor de schoenen van Italiaanse soldaten. Hun naam wordt nog steeds gebruikt in het Lucchese dialect en betekent lelijk en lomp. Iets van die technieken is terug te vinden in de laatste actieve ijzerfabriek in het gebied, de Carlo Gargani ijzerfabriek, die in deze documentaire wordt gepresenteerd.
Maar het traditionele ambacht waarvoor Gombitelli tot ver over de grenzen bekend is, is de varkensslachterij, de productie van worsten die bekend staan om de hoge kwaliteit van de grondstoffen en de traditionele verwerkingstechnieken, die al generaties lang zorgvuldig van vader op zoon worden doorgegeven. De structuur ontleent zijn naam aan de familie Cerù, een van de twee families van Gombitelli die al generaties lang de technieken en de kennis van het ambachtelijke slachten van varkensvlees in leven houden.
